سازمان زنان انقلاب اسلامي منطقه 20
صفحه ها
آمار وبلاگ
تعداد بازديد ها : 373121
تعداد نوشته ها : 1066
تعداد نظرات : 45
درباره وبلاگ
فرمانده محترم سپاه فجراستان فارس سردارغيب پرور درجلسه عمومي با كاركنان سپاه فجر مورخه 24/1/90 قبل از برپايي اجلاسيه بزرگ شهداء دراستان فارس از كمك گرفتن ايشان از شهداء در برپايي اجلاسيه اين طور نقل فرمودند: دربرخي هماهنگي هاي مراسم كه با مشكل روبرو شده بودم هر بار به شهداء متوسل شدم كه كمك كردندتا اينكه در مراحل پاياني كه با مشكل روبرو شدم نيّت كردم به گلزارشهداء بروم و به تربت اولين سيّد شهيد كه رسيدم به ايشان متوسل شوم به همين منظور به گلزار شهداء رفتم با تربت شهيد بزرگوار سيّدكوچك موسوي روبرو شدم نشستم وازايشان خواستم تا مشكلات راحل نمايد كه بلافاصله بعد از بازگشت از گلزار شهداء مشكلات برطرف شد.
1392/11/19 9:7
(2) نظر برچسب ها :
حاج علي در سفري كه اواخر سال 1390 به زيارت مقتل شهداء جنگ تحميلي رفته بودند با ديدن عكس همرزم شهيدش از آن بزرگوار اين گونه نقل كردند .
در جزيره مجنون بدليل استفاده گسترده عراق از بمب شيميايي آمار مجروحين وشهداء زياد بود وما به جاي آمبولانس از اتوبوس هاي كه صندلي آنها را برداشته بوديم براي اين كار استفاده مي كرديم و بدون لحظه اي وقفه به انتقال مجروحين و شهداء مشغول بوديم و شهيد موسوي چون از نظر جسمي قوي تري از ما بود بيشتر تلاش مي كرد، همان جا بود كه شيميايي شد. اين بزرگوار قوي ، پرتوان وخستگي ناپذير بود بطوري كه چندين نفر همزمان او را مي گرفتيم تا كمرش را به خاك بزنيم اما موفق نمي شديم. به ياد دارم در اواخر عمر شريفش كه با تعدادي از همكاران به عيادتش رفته بوديم همانطور كه دربسترخوابيده بود به من اشاره كرد كنارش رفتم ايشان گفت اي كاش سلامتي خود را براي چند روز به دست مي آوردم تا مثل گذشته باهم به يك ماموريت برويم گفتم انشاءا... همين طور خواهد شد ايشان در جوابم گفتند نه ديگر فرصتي نيست بايد آماده رفتن باشم.
1392/11/19 8:59
(1) نظر برچسب ها :
بسم الله الرّحمن الرّحيم
وصيّت نامه
اينجانب سيّدكوچك موسوي فرزند سيّد حسين به شماره شناسنامه 685 متولّد جعفرآباد بيضاء عضو رسمي سپاه پاسداران وصيّت نامه خودم را با شهادت به يگانگي خداوند يكتا و شهادت به رسالت حضرت محّمد(ص) وشهادت به جانشيني و امامت بر حقّ حضرت علي (ع) شروع مي كنم . ازروزي كه راهي جبهه شدم تا اتمام جنگ چندين بار وصيّت نامه را به اميد شهادت نوشتم. ولي اين بار با دفعات قبل فرق مي كند . چون جنگ تمام شده و من شهيد نشده ام و در حال حاضر در منزل زمين گير و بستري هستم و نمي توانم در جمع دوستانم باشم . خدا را شكر مي كنم، حتماً در اين هم حكمتي هست و اميدوارم خداوند به حّق حضرت محّمد وآل محّمد (ص) افتخارشهادت را نصيبم بكندخدا را شكر مي كنم كه فرصت داد تا عمرم را در سپاه و دركنار شهداء و در راه دفاع از اسلام بگذرانم. انشاءالله كه مورد قبول درگاه حضرت حق تعالي قرار گرفته باشد هرگز پشيمان نيستم و اگر خداوند به من تواني دوباره بدهد اين بار بيشتر از قبل تلاش مي كنم تا من را بپذيرد. از هر كسي كه مرا مي شناسد و حقّي بر گردنم دارد مي خواهم كه حلالم كنند .
شما را به چند كار مهم سفارش مي كنم :
* از ولايت فقيه حضرت آيت الله خامنه اي حمايت كنيد وگوش به فرمانش باشيد تا در قيامت شرمنده حضرت علي (ع) نشويد.
* امام خميني (ره )و شهداء را فراموش نكنيد كه حق بزرگي برگردن ما دارند.
* مسجد ها را خالي نگذاريد و نماز را به جماعت بخوانيد و شركت در مراسم دعاها
را فراموش نكنيد
* خواهرم حجابت رابه احترام فاطمه زهراء(س)وحفظ خون شهداء وعاقبت بخيري رعايت كن.
* به همديگر سر بزنيد و از حال و روز همديگر بي خبر نباشيد و تا جائي كه مي توانيد به همديگر كمك كنيد.
والسلام عليكم ورحمه اله وبركاته
سيّد كوچك موسوي 24/1/69
1392/11/19 8:57
(0) نظر برچسب ها :
تعداد مجروحين بالا رفته بود.فرمانده از ميان گرد و غبار انفجار ها دويد طرفم و گفت : " سريع بي سيم بزن عقب . بگو يك آمبولانس بفرستند مجروحين را ببرد! " شستي گوشي رابي سيم را فشار دادم. به خاطر اينكه پيام لو نرود و عراقيها از خواسته مان سر در نياورندپشت بي سيم بايد با كد حرف مي زديم. گفتم :" حيدر حيدر رشيد " چند لحظه صداي فش فش به گوشمرسيد . بعد صداي كسي آمد :
- رشيد بگوشم.
- رشيد جان حاجي گفت يك دلبر قرمز بفرستيد!
-هه هه دلبر قرمز ديگه چيه ؟
-شما كي هستي ؟ پس رشيد كجاست ؟
- رشيد چهار چرخش رفته هوا . من در خدمتم.
-اخوي مگه برگه كد نداري؟
- برگه كد ديگه چيه؟ بگو ببينم چي مي خواي؟
دبدم عجب گدفتاري شده ام. از يك طرف بايد با رمز حرف مي زدم از طرف ديگر با يك آدم شوت طرف شده بودم .
- رشيد جان از همانها كه چرخ دارند!
- چه مي گويي ؟ درست حرف بزن ببينم چه مي خواهي ؟
- بابا از همانها كه سفيده.
- هه هه نكنه ترب مي خواي.
- بي مزه! بابا از همانها كه رو سقفش يك چراغ قرمز داره.
- د ِ لا مصب زودتر بگو كه آمبولانس مي خواي!
كارد مي زدند خونم در نمي آمد. هر چه بد و بيراه بود به آدم پشت بي سيم گفتم.
(به نقل از كتاب رفاقت به سبك تانك نوشته داوود اميريان)
1392/11/17 8:0
(1) نظر برچسب ها :
والله به حضرت عباس عليه السلام اينها را به تاريخ نميشه نوشت، با قلم نميشه شجاعت بعضي از اين بچه ها رو بياري. يكي بود به نام مهدي يتيم‌لو، اصفهاني الاصل بود، بچه اصفهان بود ولي از قم با ما اعزام شده بود. اين ازهمونهايي بود كه مي خواستن از گردان اخراجش كنند و بچه تُخْسي بود. رفته بود در پادگان ارتش، سيمهاي راپل كه براي آموزش دافوس و اينها هست، اين ميرفت روي اين سيمها يك حركاتي مي كرد كه فرمانده پادگان اومده بود به اين مهدي همچين ميكرد، شما كجا دوره ديدي؟ گفت: من بار اولمه اصلاً اين سيمها را ديدم. گفت: تو اين حركتها كه روي اين سيمها انجام ميدي كار استادان جنگدافوسه كه كارشون اينه.
بسكه نترس و تخس بود، فرمانده مسئولان گردان اين رو ميخواستن بيرون كنن، ما قبل از اينكه بريم آموزش اين رو مي-خواستن اخراجش كنن، اومديم ضامنش شديم پيش فرمانده گردان آقاي آخوندي، گفتيم: آقااين تخس هست ولي چيزي نداره. گفت: بارها مي خواسته پادگان رو بهم بريزه، گفتم: پادگان رو كي ميخواد بهم بريزه؟ نگهش داريد به درد ميخوره. اون هم گريه ميكرد و ميگفت: من كاري كه نكردم، فقط همين كارها رو كردم! ميخوام اين رو بگم مي اومد جوري روي اين سيمها ميخوابيد، ۵۰۰ متر راه را شيرجه ميزد و وسط سيمها را ميگرفت پشتك‌وارو ميزد يا روي سيم بلند ميشد، مثل توي فيلمها، روي سيم يه‌پا يه‌پا مي دويد يِهُو پشتك ميزد و سيم رو ميگرفت، حالا فاصله سيم تا زمين ۵۰ يا ۱۰۰ متر بود، افسر ارتش ميگفت: اين كجا آموزش ديده؟ ميگفتم: هيچي، ماشاءالله اين زرنگه.
اين بنده خدا شب عمليات رشادت خودش را نشون داد، شب عمليات همين شخص مياد تو كانال، تو ميدان مين، مي اُفته و مي غلطه، تكّه تكّه ميشه، كه خودشون مي‌گفتن: احسنت! مرحبا! چيزي از اين مهدي باقي نمونده بود. جهت شادي روح همشون صلوات ختم كنيد.
1392/11/15 8:46
(0) نظر برچسب ها :
بعد از عمليات كربلاي ۸ ما جز گردان حضرت معصومه بوديم، ۴ شب تو خط عراق،
تو كانال دوئيجي بوديم، يه جائي هم بود به نام سه راهي مرگ معروف بود، شبيكه من وارد شدم ساعت حدود ۲ نصف شب بود، صبح شد ما اومديم دوشكا و
خمپاره ها و قناصه-هامون رو مستقر بكنيم، آتش يه مقداري سبك شده بود.
همينطور كه توي خط، بين دو خاكريز پائين مي رفتم، يكي از اين نيروهايي كه
۱۵، ۱۶ سال هم بيشتر نداشت، گفت: حسن‌آقا بگو من چكار كنم؟ گفتم: تا آتش
كَمِه، براي خودت چند تا گوني بذار پشت دژ، توي كانال نمي خواد بري. گفت:
چَشم، ما يه مين گوجه اي جلوي پامون بود، گفتيم: بزنيمش بره كنار ،
پابزاريم روش… . پيش خودم گفتم: ولش كن، كاري به ما نداره ماهم كاري بهش
نداشته باشيم. به اين نيروي تحت امرمون گفتم: كاري با من نداري؟ گفت: نه
حسن آقا. ما يك قدم از اين بنده خدا رد شديم بريم باقي نيروها رو ببينيم
چكار مي‌كنند، ي‍‍‍ِدفعه صدا بلند شد: «بُوم» ما به خيالمون خمپاره ۶۰
اومد، برگشتيم ديديم رو همون مين پاگذاشته، گفتيم: چطور شدي مهدي؟ گفت:
حسن آقا ببين … . اين پا و پوتين رو كنده بود به پوست آويزون بود، بچه بودو طاقت زيادي هم نداشت، گفتم به بچه ها بَرِش داريد بگذاريدش توي كانال
تا من برم و برگردم. ما رفتيم ته خط برگشتيم، دشمن شروع كرد به ريختن
آتيش، خمپاره همينطور مي اومد، ما رسيديم بالاي سر نيروي خودمون، خُب وقتيفرمانده مي رسه بالا سر نيروي زخميش، نيرو خواسته‌هايي داره، بايد
دلداريش بده كه يِكم تحمل كن، اشكال نداره، الان آمبولانس مي ياد، اگر
امدادگره، پاش رو درست كنه، يِهُو اون نيرومون به ما همچين كرد، حسن‌آقا
دردم زياده، چكار كنم؟ مام بايد مي گفتيم: چيزي نيست جونم، عزيزم، گفتم :
اَشهَدْتُ بگو جونم، اشهدتُ بگو جونم، يه نگاه چپي به ما كرد، گفتم: بگو
حسين! حسين‌جون! اشهدتو بگو كه گفتيم فكر كرد داره ميره روبه شهادت.
1392/11/15 8:42
(0) نظر برچسب ها :
ايّام عمليات طريق القدس، لشگر ۱۷ كه بچه هاي قم بودند، مقر و پادگان
نداشت و نيروها بين بچه هاي اصفهان يا تهران تقسيم بودند، از جمله اون
محلي كه ما بوديم ۵ – ۶ شهر ايران، مثل قم، اصفهان، تهران و نجف آباد و…
بودند، آقاي فخرالدين حجازي سخنران مجلس شب جمعه بود، چراغهاي سينما (محل
برگزاري مراسم) رو خاموش كردند و دوسه تا چراغ بعداً روشن كردند و يكي
جلوي شخصي كه مي خواست دعاي كميل رو شروع بكنه، ما از غروب براي اجراي
برنامه شب نشسته بوديم، بچه هاي نجف آباد و اصفهان پذيرايي سالن را به
عهده داشتند. قند را دست ما دادند، چايي رو كه دو – سه به ما رِسوند،
مسئول تداركات سالن گفت آقا چاي دادن قطع.
بچه هاي تهران با نواي شيرين تهراني خودشون دعاي كميل رو شروع كردند، همه تو حالت عرفان و گريه، دعا به نقطه اي رسيد كه توي ظلمت نفسي بود، داشت او مداح تفسير مي كرد كه خدايا من با هواي نفسم ظلم كردم، خدايا اشتباه كردم، هر چند خطا كارم امشباومدم تو اين وادي بچه ها، تو خطاي من رو ببخش، گناه من رو ببخش، تو همينحال كه همه گريه مي كردند و تو حال خودشون بودند، يِهُوْ ما ديديم از بالاي سينما، پله دوسه تا به ته سالن سينما مونده، ديديم يكي از دوستان قمي همچين كرد: آي رزمنده ها، امام زمان به من چايي داد! منم كه جلوي سن سينما بودم، ديدم قند دستمه، داد زدم: قندشَم به من داد! اون بالايي‌ها كهجلب توجه اين بابا شده بودند، فرياد مي‌زدند: يابن الحسن! يابن الحسن! يابن الحسن! اونايي هم كه پايين بودند، جلب ما شده بودند.
بچه هاي تهران با نواي شيرين تهراني خودشون دعاي كميل رو شروع كردند، همه تو حالت عرفان و گريه، دعا به نقطه اي رسيد كه توي ظلمت نفسي بود، داشت او مداح تفسير مي كرد كه خدايا من با هواي نفسم ظلم كردم، خدايا اشتباه كردم، هر چند خطا كارم امشباومدم تو اين وادي بچه ها، تو خطاي من رو ببخش، گناه من رو ببخش، تو همينحال كه همه گريه مي كردند و تو حال خودشون بودند، يِهُوْ ما ديديم از بالاي سينما، پله دوسه تا به ته سالن سينما مونده، ديديم يكي از دوستان قمي همچين كرد: آي رزمنده ها، امام زمان به من چايي داد! منم كه جلوي سن سينما بودم، ديدم قند دستمه، داد زدم: قندشَم به من داد! اون بالايي‌ها كهجلب توجه اين بابا شده بودند، فرياد مي‌زدند: يابن الحسن! يابن الحسن! يابن الحسن! اونايي هم كه پايين بودند، جلب ما شده بودند.
1392/11/15 8:39
(0) نظر برچسب ها :
1392/11/15 8:37
(0) نظر برچسب ها :
يك نفر دست بلند كرد. از او خواست بيايد پاي تخته سياه. آمد. گفت: « بنويس نان .»
او كمي گچ را در دستش پايين بالا كرد. معلوم بود نمي داند. مكثي كرد و پرسيد:« آقا نان بربري يا لواش؟»
همه خنديدند. گفت :« برو بنشين تا بگويم بربري يا لواش !»
منبع:شاهد نوجوان،شماره 54
1392/11/15 8:33
(0) نظر برچسب ها :
شبعمليات بود .حاج اسماعيل حق گو به علي مسگري گفت:ببين تيربارچي چه ذكري ميگه كه اينطور استوار جلوي تيرو تركش ايستاده و اصلا ترسي به دلش راه نميده .
نزديك تير باچي شد و ديد داره با خودش زمزمه ميكنه :دِرِن ، دِرِن ، دِرِن ،...(آهنگ پلنگ صورتي!)
معلوم بود اين آدم قبلا ذكرشو گفته كه در مقابل دشمن اين گونه ،شادمانه مرگ رو به بازي گرفته
منبع: طنز جبهه
1392/11/15 8:28
(0) نظر برچسب ها :